نون آ اِرادهَ کنت که گۆن وتی سجّهێن بادشاهیئے زۆرا بیئیت و گۆن جنوبئے بادشاها اَهد و کَرار ببندیت. وتی جنِکے هم گۆن آییا آرۆسَ دنت که جنوبئے بادشاهیا بپرۆشیت بله آییئے اے هئیال سۆبێنَ نبیت و اے کار دێما نرئوت.
پدا بادشاه وتی دلئے تبا کارَ کنت و وتا چه سجّهێن هُدایان بُرزتر و پُرمڑاهترَ گِندیت و هُدایانی هُدائے هِلاپا اَنچێن هبرَ کنت که مردم هئیرانَ بنت. تان هما وهدا کامیابَ مانیت که گَزبئے وهد سَرجم نبوتگ. هما چیزّ که بئیگی اَنت، اَلّمَ بنت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”شَریَتئے زانۆگرانی هبر راست اِنت که مَسیهئے آیگا پێسر، اِلیاس نبی پدا کئیت و سجّهێن کاران گوَم و گێگَ کنت. بله آسمانی کتابان په چے چُش آتکگ که انسانئے چُکّ باید اِنت باز سکّی و سۆری بسگّیت و مردم آییا ممَنّنت؟
آییا وت مئے گناهانی بار سَلیبئے سرا وتی بڈّا لَڈّت، تانکه گناه چه مئے دلا بمریت و په نێکی و پاکی زِند بگوازێنێن، که شما چه هماییئے ٹَپّ و ٹۆران دْراه بوتگێت.
