آییا والی، هاکم، سَردار، سَلاهکار، هزانگئے کلیتدار، کازی، مُنسِپ و دَمگئے اے دگه سجّهێن مَنسَبدار لۆٹتنت که بیاێت و اے بُتئے دێمدَراییئے رسمان بهر بزورێت که بادشاه نِبوکَدنِزَرا مِکّ کناێنتگ.
والی، هاکم، سردار و بادشاهئے سَلاهکار مُچّ بوتنت و دیستِش که آسا اے مردمانی بدن اینچُکا هم نگپتگ‌اَت، نه آیانی سرئے مودے پیلُّشتگ‌اَت و نه آیانی گُدانی رَنگ بدل بوتگ‌اَت. آسئے بۆا هم کنگا نه‌اتنت.
منی هُدایا وتی پرێشتگے راه دات که شێرانی دپی بست. شێران منا هچّ تاوان ندات. او بادشاه! همینچک که من هدائے دێما بێگُناه آن، همینچک تئیی دێما هم من هچّ رَدێن کارے نکرتگ.“
