35 پدا آسِن، پتکگێن گِل، بْرنج، نُگره و تلاه، سَرجما یکجاه هورت بوتنت، اَنچُش که گرماگان جۆهانئے پُگ و پلار هورتَ بنت، و گواتا رُپت و بُرتنت تان آیانی هچّ نشانے پَشت نکپت. بله هما سِنگ که بُتا لگّت، بلاهێن کۆهے جۆڑ بوت و سجّهێن زمینی گپت.
وهدے گواتے آییئے سرا کَشّیت، گارَ بیت و آییئے جاگه پدا آییا پجّاهَ نئیاریت.
زمینئے چارێن کُنڈ آییا یاتَ کننت و دێم په هُداوندا پِرَ ترّنت، سجّهێن کئومانی هاندان و کُٹُم آییئے بارگاها سرا جَهلَ کننت.
کَمُّکے وهدا رند بدکارَ نمانیت، شما آییا سکّ باز شۆهازَ کنێت بله نگندێتی.
بله نمنت و زوتّ مُرت، هرچے شۆهازُن کرت، گِندگ نبوت.
زمینئے چارێن کُنڈان جنگان هلاسَ کنت، کمانا پرۆشیت، نئیزها هورت هورتَ کنت و اَرّابهان آس مانَ داریت.
زمینئے سجّهێن مردم ترا سُجدهَ کننت و ترا نازێننت. هئو! تئیی ناما ساڑاینت.“ اۆشت...
او هُداوند! تئیی جۆڑ کرتگێن سجّهێن کئومَ کاینت و ترا سُجدهَ کننت، تئیی ناما شان و شئوکتَ دئینت،
آ بادشاهانی وهدا، آسمانی هُدا دگه بادشاهیے اڈَّ کنت که هچبر تباهَ نبیت و دگه کئومێئے دستا هم دئیگَ نبیت. اے بادشاهی، آ دگه سجّهێن بادشاهیانَ پرۆشیت و هلاسَ کنت، بله وت تان اَبد برجمَ مانیت.
هپتمی پرێشتگا وتی کَرنا جَت. آسمانا بُرزێن تئوار اَتنت که گوَشگا اَتنت: ”دنیائے بادشاهی مئے هُداوند و آییئے مَسیهئے بادشاهی جۆڑ بوتگ و آ اَبد تان اَبد بادشاهیَ کنت.“
بله اژدیا سرزۆر نبوت و چه اِد و رند آسمانا په آییا و آییئے پرێشتگان جاگهے نبوت.
رندا من بلاهێن اسپێتێن تَهتے دیست و هما هم که تَهتئے سرا نِشتگ‌اَت. زمین و آسمان چه آییئے دێما تتکنت و په زمین و آسمانا هچّ جاگهے پَشت نکپت.
