32 اے بُتئے سر، چه پَهکێن تلاها اَڈّ بوتگ‌اَت. دلبند و باسْکی چه نُگرها، لاپ و رانی بْرِنجئیگ اَتنت،
ڈیلّنگ آسِن، پادانی نێم آسِن و نێم پَتکگێن گِلئیگ اَتنت.
اے درچک تئو ائے، او بادشاه! چێا که تئو مزن و پُرواک ائے و تئیی مزنی رُستگ و آسمانا سر اِنت و تئیی بادشاهی تان زمینئے گُڈّی هَدّ و سیمسران رَستگ.
بادشاها گوَشت: ”اے هما مزنێن بابِل نه‌اِنت که من گۆن وتی زبردستێن زۆرا اَڈّ کرت که منی پُرمڑاهێن شان و شئوکتا زاهر بکنت و منی شاهی کَلات ببیت؟“
’پِرِس‘ بزان تئیی بادشاهی بهر کنگ و ماد و پارسان دئیگ بوتگ.“
جنێنا جَمو و رُژنا سُهرێن گُد گوَرا اَت. گۆن تلاه و گرانبهاێن سِنگ و مُرواردا سمبهتگ‌اَت. تلاهێن پیالهے دستا اَتی که چه بَژّناکێن چیزّ و آییئے زِنهکاریانی پَلیتیان پُرّ اَت.
