9 آییا پسّئو دات: ”وتی راها برئو، دانیال! چێا که اے هبر تان هلاسیئے وهدا راز اَنت و مُهر جنَگ بوتگ‌اَنت.
نون من تئیی سرپد کنگا آتکگان که گۆن تئیی کئوما دێمترا چے بیت، چێا که شُبێن آیۆکێن وهدئے بارئوا اِنت.“
پدا هلاسیئے وهدا، جنوبئے بادشاه آییئے سرا اُرُشَ کنت و شمالئے بادشاه جنوبئے بادشاهئے سرا توپّانێئے ڈئولا گۆن اَرّابه، اَسپ‌تاچ و بازێن لانچێا مانَ رچیت. بازێن مُلکێئے سرا اُرُشَ کنت و چه اۆدا چۆ توپّانێا گوَزیت.
بله تئو، او دانیال، اے هبران رازے بدار و کتابا تان هلاسیئے وهدئے آیگا مُهر بِجَن. بازێنے اِدا و اۆدا رئوت و زانَگ چه گێشا گێشترَ بیت.“
من اِشکت بله سرپد نبوتان، گڑا گوَشتُن: ”او منی واجه! اے سجّهێن چیزّانی آسَر چے بیت؟“
سُهب و بێگاهانی همے شُبێن که ترا گوَشگ بوت، راست اِنت. بله اے شُبێنا رازے بکن چێا که اے هما آیۆکێن وهدئے رۆچانی بارئوا اِنت که اَنگت سکّ دور اَنت.“
وهدے هپتێن گْرندان هبر کرت من لۆٹت بنبیسانِش، بله تئوارے چه آسمانا اِشکتُن، گوَشگا اَت: ”هرچے که هپتێن گْرندان گوَشت، چێرِش بدئے و نبشته‌اِش مکن.“
