40 پدا هلاسیئے وهدا، جنوبئے بادشاه آییئے سرا اُرُشَ کنت و شمالئے بادشاه جنوبئے بادشاهئے سرا توپّانێئے ڈئولا گۆن اَرّابه، اَسپ‌تاچ و بازێن لانچێا مانَ رچیت. بازێن مُلکێئے سرا اُرُشَ کنت و چه اۆدا چۆ توپّانێا گوَزیت.
آییئے بچکّێن چُکّ جنْگئے چِن و لانچا کننت و بلاهێن پئوجے یکجاهَ کننت، اے پئوج دێما کنزانَ کنت که چۆ توپّانێن هارێا سرَ رچیت و جنْگا تان دژمنئے کلاتا دێما بارت.
جنوبئے بادشاه هِژمَ گیپت، شمالئے بادشاهئے دێما درَ کئیت و گۆن آییا جنْگَ کنت. نون شمالئے بادشاه بلاهێن پئوجے یکجاهَ کنت، بله اے پئوج، جنوبئے بادشاهئے دستا پرۆشَ وارت.
چێا که شمالئے بادشاه نون چه پێسرا مسترێن پئوجے یکجاهَ کنت و لهتێن سالا پد، گۆن وتی مسترێن پئوج و بازێن جنْگی سامانان واترَّ کنت.
اِشیئے دێما بلاهێن پئوجے رۆپگ و پرۆش دئیگَ بیت و گۆن اے پئوجا یکجاه اَهد و کَرارئے شهزادگے هم تباهَ بیت.
مزنێن و سکّێن پُرزۆرێن پئوجے زوریت و په جنوبئے بادشاهئے پرۆش دئیگا وتی زۆر و تئوکلا شۆرێنیت. جنوبئے بادشاه هم بلاهێن و پُرزۆرێن پئوجے زوریت و جنْگَ کنت بله اۆشتاتَ نکنت که آییئے هلاپا پندل سازگَ بنت.
چه دانایان هم لهتێنَ لکُشیت تانکه اے ڈئولا اے مردم تان هلاسیئے وهدا پاک و پَلگار و بےائیب کنگ ببنت چێا که اے وهد، وتی گیشّتگێن زمانگا کئیت.
دَرامدێن هُداێئے کُمکّا مُهر و مُهکمێن کلاتانی سرا اُرُشَ کنت. هما که آییا منّنت، آیان مزنێن شرپَ دنت و بازێن مردمێئے سرا هُکمرانِش جۆڑَ کنت و زمینا آیانی نیاما په ٹێکی بهرَ کنت.
چه جنِکئے هاندانا کَسے پادَ کئیت و جنوبئے بادشاهئے جاگها گیپت. آ، شمالئے بادشاهئے پئوجئے سرا اُرُشَ کنت و آییئے کلاتا پُتریت. آیانی هلاپا جنگَ کنت و سۆبێنَ بیت.
بله تئو، او دانیال، اے هبران رازے بدار و کتابا تان هلاسیئے وهدئے آیگا مُهر بِجَن. بازێنے اِدا و اۆدا رئوت و زانَگ چه گێشا گێشترَ بیت.“
آییا پسّئو دات: ”وتی راها برئو، دانیال! چێا که اے هبر تان هلاسیئے وهدا راز اَنت و مُهر جنَگ بوتگ‌اَنت.
گڑا آ منی نزّیکّا همۆدا آتک که من اۆشتاتگ‌اَتان. منا تُرسے جانا کپت و دێم په چێر کپتان. آییا منا گوَشت: ”سرپد بئے، او انسانئے چُکّ! شُبێن هلاسیئے وهدئے بارئوا اِنت.“
پدا ششمیا وتی دَرپ مزنێن کئور، پَراتئے سرا رێتک و کئورئے آپ هُشک بوت تانکه رۆدراتکی بادشاهانی راه ساپ ببیت.
من اِشکت، اسپ‌سوارێن لشکر دو هزار لکّ اَت.
