32 آ مرد، اِشئیا نبیئے پاکێن کتابئے هما بهرا وانگا اَت که اے ڈئولا گوَشیت: ”پَسێئے ڈئولا که آییا په کۆشا برنت، آاِش په کُشگا برت، اَنچُش که گوَرانڈ، پَژم چِنۆکئے دێما بێتئوارَ بیت، همے ڈئولا چه آییئے دپا هم تئوارے در نئیاتک.
چُپّ و بێتئوار بوتان، تنتنا شرّێن هبرے هم نکرتُن، بله درد و اندۆهُن گێشتر بوتنت.
بێتئوار آن و دپا پَچَ نکنان، چیا که اے تئو کرتگ.
ایسّایا گوَشت: ”او پت! آیان پهِلّ کن، چێا که نزاننت چے کنگا اَنت.“ گڑا سپاهیگان ایسّائے پُچّ و پۆشاک کَشّتنت و په آیانی بهر کنگا شرتِش بست که بارێن کئیا رسنت.
دومی رۆچا، وهدے یَهیایا دیست که ایسّا دێم په من پێداک اِنت، گوَشتی: ”بچارێت! اِش اِنت هُدائے هما گوَرانڈ که جهانئے گناهانَ شۆدیت و دورَ کنت.
آییا پَسّئو دات: ”نه، تان کَسے منا سرپد مکنت، من چۆن سرپدَ بان؟“ رَندا پیلیپُسی لۆٹت و گۆن وت نندارێنت.
اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: تئیی سئوَبا سجّهێن رۆچا گۆن مَرکا دێم په دێم اێن و کُربانیگێن پَسانی پئیما هساب آرگَ بێن.
گۆن هما بےائیب و بێکِچهێن گوَرانڈ، بزان مَسیهئے بێبهاێن هۆنا بها زورگ بوتگێت.