نون بادشاه سکّ گَل بوت و هُکمی دات که دانیال چه گارا در کنگ ببیت. گڑا دانیال چه گارا در کنگ بوت. ٹَپّے هم پِری نێست‌اَت چێا که آییا وتی هُدائے سرا تئوکل کرتگ‌اَت.
من، پئیگمبر و زانتکار و شَریَتئے زانۆگر شمئے کِرّا راهَ دئیان، شما چه آیان لهتێنا کُشێت و سَلیبَ کَشّێت، دگه لهتێنا وتی کَنیسَهان هئیزرانَ جنێت و شهر په شهرَ تاچێنێت.
چه اے هبرا بێهئیال مبێت که من گۆن شما گوَشتگ: ’گُلام چه واجها مسترَ نبیت.‘ اگن آیان منا آزار داتگ، شمارا هم آزارَ دئینت. اگن منی هبرِش زرتگ، شمئے هبرا هم زورنت.
اَنْتاکیَهئے کِلیسایا، لهتێن نبی و استاد هست‌اَت: بارنابا، شَمون که ”سیاهَل“ هم گوَشگَ بوت، لوکیوس که کِرینیئے باشندَهے اَت، مَناهین که هاکم هیرودیسئے دربارا، آییئے کسانیئے سنگت اَت و شاوول.
اے هبرا هم زاننت که وهدے تئیی شهید اِسْتیپانئے هۆن رێچگ بوت، من همۆدا اۆشتاتگ‌اَتان و په آییئے کُشگا رازیگ اَتان و آییئے هۆنیگانی گُد و پُچّانی نِگهپان اَتان.‘
کَشّان کنان، چه شهرا ڈنّ، در کرت و سِنگسار کنگِش بِندات کرت. هما مردمان که آییئے سرا درۆگێن شاهدی داتگ‌اَت، وتی شال و کباه چه گوَرا در کرت و شاوول نامێن مردێئے کِرّا اێر کرتنت.
