29 پِتْرُس و آ دگه کاسِدان پَسّئو دات: ”باید اِنت چه انسانان گێشتر، هُدائے مَنّۆک ببێن.“
هُدایا گۆن آدما گوَشت: ”تئو وتی جَنئے هبر گۆش داشت و هما درچکئے بَر وارت که من ترا هُکم داتگ‌اَت که چه اِشیا مئوَر، پمێشکا تئیی سئوَبا زمین نالَتی اِنت. تئو وتی زِندئے سجّهێن رۆچان په سکّی و سۆری چه زمینا وتی وَراکا کَشّئے.
بله جَنبۆگان چه هُدایا تُرست و آ ڈئولا نکرتِش که مِسرئے بادشاها گوَشتگ‌اَتنت و مردێن‌چُکِّش نکُشتنت.
نون آیان گۆن بادشاها گوَشت: ”دانیال که چه یَهودائے دَرانڈێهان یکّے، تئیی جند و تئیی دَسهَتّ کرتگێن پَرمانی هچّ دلگۆش نکرتگ، او بادشاه! رۆچے سئے رندا اَنگت وتی هُدائے کِرّا دْوا لۆٹگا اِنت.“
آیان پَسّئو دات: ”وت شئور بکنێت، شمئے هبرئے زورگ شرتر اِنت یا هُدائے؟
