15 تَنْتَنا مردمان وتی نادْراه، تَهت و نِپادانی سرا واپێنت و رهسرانَ آورتنت، تان پِتْرُس چه راها که گوَزیت، تُرے آییئے ساهگ هم په لهتێنا بکپیت.
دَزبندی‌اِشَ کرت: ”بِلّ ما تئیی کباهئے لَمبا دست بجنێن و بَسّ.“ آیان که دستَ جت، سجّهێن وشّ و دْراهَ بوتنت.
وتی دلا گوَشگا اَت: ”اگن ایسّائے کباها هم دست پِر بکنان، دْراهَ بان.“
مردم په دْرِکّ و مئیدان هر نێمگا شتنت، وتی نادْراه و ناجۆڑِش تَهتانی سرا کرتنت و هر جاه که آیان اِشکت ایسّا اۆدا اِنت، همۆدا برتنت.
من شمارا راستێنَ گوَشان، هرکَس که منی سرا ایمانَ کاریت، هرچے که منَ کنان آ هم کرتَ کنت. مسترێن کار هم کرتَ کنت، چێا که من پتئے کِرّا رئوان و
رَندا آ جَزیرهئے اے دگه ناجۆڑێن مردم پولُسئے کِرّا آتکنت و دْراه بوتنت.
اورشَلیمئے کِرّ و گوَرئے شهرانی مردم هم رُمب رُمبا آتکنت، نادْراه و چه پلیتێن روهان رنج دیستگێن مردمِشَ آورتنت و سجّهێن دْراهَ بوتنت.
