20 وهدے تان بازێن رۆچان نه رۆچ گِندگَ بوت و نه اِستار و توپّانێن گوات هم کَشّگا اَت، گڑا ما په وتی زِندئے رَکّگا هچّ اُمێت نکَشّت.
آییا تهاری رئوان دات و زمین تهار کرت، آییئے هبرئے ناپرمانی‌اِش نکرتگ‌اَت.
آ رۆچانی سکّی و سۆریان و رَند، یکّ اَناگت رۆچ تهارَ بیت، ماهَ ندْرپشیت و ماهکانیَ نبیت، اِستار هم چه آسمانا کپنت و آسمانی زۆر و واک، لَرزێنگَ بنت.
سئیمی رۆچا، بۆجیگئے بازێن کارگێج و سامانِش هم دستِ وت دریایا دئور داتنت.
تان باز رۆچا ورگِش هم نئوارتگ‌اَت. گڑا، پولُس آیانی دێما اۆشتات و گوَشتی: ”او مردان! اگن شما منی هبر بزُرتێن و چه کْریتا در مئیاتکێنێت، مئے سرا اینچک سکّی و سۆری نکپتگ‌اَت و اینچک تاوان هم نرَستگ‌اَت.
براتان! ما لۆٹێن که شما مرکئے وابا وپتگێنانی بارئوا سرپد ببێت و آ مردمانی ڈئولا پُرسیگ مبێت که هچّ اُمێتِش نێست.
