11 بله پئوجی اَپسرا پولُسئے هبرانی سرا دِلگۆش دئیگئے بدلا، بۆجیگئے هُدابُند و ناهُدائے هبر زرتنت.
تان باز رۆچا ورگِش هم نئوارتگ‌اَت. گڑا، پولُس آیانی دێما اۆشتات و گوَشتی: ”او مردان! اگن شما منی هبر بزُرتێن و چه کْریتا در مئیاتکێنێت، مئے سرا اینچک سکّی و سۆری نکپتگ‌اَت و اینچک تاوان هم نرَستگ‌اَت.
ٹوهێن بۆجیگان بچارێت. هرچُنت که باز مزن اَنت و په آیانی دێما برگا تْرندێن گوات پکار اِنت، بله ناهُدا بۆجیگا گۆن هُردێن سُکّانے هر جاه که بلۆٹیت بارت.
بله چُشێن بلاهێن مال و مِلکت یکّ ساهتێئے تها تباه کنگ بوت.“ سجّهێن ناهُدا، جانشۆ و هما مردم که دریایا سپرَ کننت یا کارَ کننت دور اۆشتاتگ‌اَتنت.
