14 ما سجّهێن زمینا کپتێن، تئوارے اِشکتُن که اِبرانی زبانا منا گوَشگا اَت: ’شاوول، او شاوول! تئو چێا منا آزارَ دئیئے؟ تئو هما کاییگرێن گۆکئے پئیما ائے که شَتئے توسْک و تێزێن سُجّا لگتَ جنت و وتا تاوانَ دنت.‘
لشکرئے مسترا مَنِّت، پولُس آتک و کلاتئے پَدانکانی سرا اۆشتات و گۆن دستئے سُرێنگا مردمی بێتئوار کرتنت. وهدے مردم بے تْرِکّ و تئوار بوتنت، گڑا پولُسا گۆن آیان اِبرانی زبانا هبر کرت و گوَشتی:
وهدے مردمان دیست که آ اِبرانی زبانا گۆن آیان هبر کنگا اِنت، گێشتر بێتئوار بوتنت. آییا گوَشت:
او شرپدارێن بادشاه! نێمرۆچا همے راها، اَناگت آسمانا چه رۆچا رُژناترێن شَهمے دیستُن. هما رُژن منیگ و منی همراهانی چارێن نێمگان دْرپشِت.
من جُست کرت: ’او واجه! تئو کئے ائے؟‘ هُداوندا پَسّئو دات: ’من ایسّا آن، هما که تئو آییا آزارَ دئیئے.
شاوولئے همراه بێتئوار و مامانگ بوتنت. آیان اے تئوار اِشکت بله هچکَسِش ندیست.
