11 هما شپا هُداوندێن ایسّا پولُسئے دێما آتک و اۆشتات. گوَشتی: ”او پولُس! دلا مزن کن، اَنچُش که تئو اورشَلیمئے شهرا په منی مِستاگا شاهدی داتگ، همے ڈئولا رومئے شهرا هم ترا شاهدی دئیگی اِنت.“
چێا که هاجتمندئے راستێن نێمگا اۆشتیت تانکه آییا چه دادرسانی هُکما برَکّێنیت.
بله ایسّایا هما دمانا گۆن آیان گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“
آیان درس و سَبکّ بدئیێت که منی سجّهێن هُکم و پرمانانی سرا کار بکننت. دلجم ببێت، من تان دنیائے هلاسیا، مُدام گۆن شما گۆن آن.“
همے وهدا لهتێن مردما، تَهتێئے سرا وپتگێن لَنگ و مُنڈێن مردے آییئے کِرّا آورت. وهدے ایسّایا آیانی سِتک و باور دیست، گۆن لنَگا گوَشتی: ”او منی چُکّ! دلا مزن کن، تئیی گناه بَکشگ بوتنت.“
چێا که منی پنچ برات اَنت و منی واهگ اِنت که ایلازَر آیانی کِرّا برئوت و آیان ڈاه بدنت و هُژّار بکنت، چُش مبیت که آ هم اے پُراَزابێن جاگها بیاینت.‘
شمارا یَتیم و چۆرئوَ نکنان، شمئے کِرّا پِرَ ترّان.
من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“
یکّ شپے، هُداوندێن ایسّا، پولُسئے شُبێنا آتک و گوَشتی: ”متُرس، منی مِستاگا شِنگ و تالان کنان کن. بێتئوار مبئے.
چه اے کارانی سَرجمیا رَند، پولُسا وتی دلا شئور کرت مَکْدونیَه و اَکایَهئے دَمگان گوَزان، اورشَلیما برئوت. گوَشتی: ”چه اۆدئے رئوگا رَند، منا اَلّم، رومئے شهر هم گِندگی اِنت.“
هما دابا که داوودا آییئے بارئوا پێشگۆیی کرتگ و گوَشتگ: ’من مُدام هُداوند وتی دێم په دێما دیستگ، آ منی راستێن پهناتا اِنت، چه همے سئوَبا منَ نلرزان و نٹَگلان.
انّون گۆن پاکێن روهئے رهشۆنیا اورشَلیما رئوان. نزانان اۆدا گۆن من چے بئیگی اِنت.
باید اِنت په سجّهێنان وتی اِشکتگێن و دیستگێنانی گواهیا بدئیئے.
ایسّا مَسیهُن دیست که منا گوَشتی: ’زوتّ کن. چه اورشَلیما در کپ، چێا که اِدئے مردم منی بارئوا تئیی گواهیا نمَنّنت.‘
کلاتئے سجّهێن نِگهپان و اے دگه مردم سهیگ بوتنت که من په مَسیهئیگی بندیگ کنگ بوتگان.
بله هُداوند منی کَشا اۆشتات و منا زۆر و واکی دات، تانکه من سَرجمیا پئیگامئے جارا بجنان و سجّهێن درکئوم بشکُننت. اے پئیما من چه شێرئے دپا رَکّتان.
