11 همراهان منا دستا گپت و دَمِشْکئے شهرا برت، چێا که چه هما تْرندێن رُژنئے گِندگا منی چمّانی رُژنایی شتگ‌اَت.
اگن تئیی سجّهێن جسم و جان رُژناگ ببیت و آییئے هچّ بهرے تهار مبیت، گڑا سَرجمیا دْرپشناکَ بیت، اَنچُش که چِراگئے شَهم ترا رُژناگَ کنت.“
بچار، انّون هُداوند ترا گیپت، کۆرَ بئے و تان وهدێا، رۆچئے رُژناییا دیستَ نکنئے.“ هما دمانا، آییئے چمّان مُج و تهارۆکیا مان شانت. دَزمۆش کنان شۆهازا لگّت که کَسے آییئے دستا بگیپت و راها سۆج بدنت.
