35 گڑا، شهرئے مُنشیا مُچّی آرام کرت و گوَشتی: ”او اِپێسُسئے مردمان! سجّهێن دنیائے مردمَ زاننت که اِپێسُسئے شهر، مزنێن هُدا آرتِمیسئے زیارتجاهئے نِگهپان اِنت، که آییئے نَکش چه آسمانا اێر آتکگ.
ماشما زانێن که هُدا گُنهکارانی دْوایا گۆشَ نداریت، هماییئے دْوایا گۆشَ داریت که هُداتُرسے و هُدائے واهگانی سرا کارَ کنت.
وهدے اِپێسُسئے بَندِنا رَستنت، پولُسا وتی همراه پْریسْکیلا و اَکْویلا یله داتنت و وت کَنیسَها شت و گۆن یَهودیان گپّ و تْرانی کرت.
بله شما وت اِشکتگ و دیستگ، اے مردا، پولُسا، نه تهنا اِپێسُسئے، کمّ و گێش سجّهێن آسیائے دَمگئے بازێن مردمے گُمراه کرتگ و گوَشیت که مئے دستانی اَڈّ کرتگێن هُدا، په هچّ دابا هُدا نه‌اَنت.
بله وهدے مُچّیئے مردمان زانت که آ یَهودیے، گڑا پدا هَمگُٹّ و همتئوار بوتنت و تان کِساس دو ساهتا جاک و کوکّارِش کرت و گوَشتِش: ”اِپێسُسئے هُدا، آرتِمیس مزن اِنت.“
نون که هرکَس اے هبرا مَنّیت، شما آرام ببێت و په اشتاپی هچّ کارے مکنێت.
اے تالیم چه درۆگبندانی دوتَل و دوپۆستیا پێدا بنت. اے درۆگبندانی زمیر گۆن تَپتگێن آسِنێا داگ دئیگ و کُشگ بوتگ.
