35 پمێشکا، دگه جاگهے هم آتکگ: ’تئو وتی هما پاکێنا سَڑگ و پوسّگا نئیلئے.‘
چیا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی دۆستدارا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
تانکه انسان نمیران بمانیت و هچبر کبرا مگندیت.
کجام انسان اِنت که مرکَ نگندیت، کئے چه کبرئے زۆرا رکِّتَ کنت؟ اۆشت...
پاکێن روها مِستاگ داتگ‌اَت، تان وهدے که هُداوندئے مَسیها مگندیت، آ نمریت.
آ کَس که چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت، بله آ که چُکّا نمَنّیت، زِندئے واهندَ نبیت و هُدائے کَهر و گزب آییئے سرا کپیت.
شمارا راستێنَ گوَشان، اگن کَسے منی هبرا بگیپت، هچبرَ نمریت.“
