18 آییا چه وتی گَندگێن کارئے مُزّئے زرّان ڈگارے په بها گپت و همۆدا دێم په چێر کپت و لاپی ترَکّت و رۆتی در آتکنت.
مرک آیانی چَکّا بکپات و زنده‌گۆرّ باتنت، چیا که بدی آیانی لۆگ و دلانی تها اِنت.
بله تئو، او هُدا، بدکاران جُهلترێن کَلّا دئورَ دئیئے، هۆنوار و پرێبکارێن مردم وتی رۆچانی نێما هم زندگَ نماننت، بله من تئیی سرا تئوکلَ کنان.
هر هِزمتکاری، آییئے بود و توانئے کِساسا زَرّ دات، یکّے پنچ تالانت، دومی دو تالانت و سئیمی یکّ تالانتے داتی و وتی سپرا شت.
