گۆن آیان گوَشتی: ”پمێشکا شَریَتئے هر زانۆگر که آسمانی بادشاهیئے مریدے بیت، هما مردئے ڈئولا اِنت که چه وتی هَزانگا هر پئیمێن نۆک و کوَهنێن چیزّ درَ کنت.“
او اِسراییلیان! دِلگۆش کنێت. اَنچُش که شما وتَ زانێت، هُدایا شمئے نیاما مۆجزه و اَجِکّایی و اَجَبَّتێن نشانی چه ایسّا ناسِریئے نێمگا زاهر و پَدّر کرت و اے ڈئولا په آییا گواهی داتی.
وتی جِسم و جانئے بَند و بۆگان گناهئے دستا مدئیێت که سِلّیئے سامان ببنت. شما چه مَرکا دێم په زِندا آرگ بوتگێت، نون وتا هُدائے سپرده بکنێت و وتی جِسم و جانئے بَند و بۆگان هم هُدائے دستا بدئیێت که پاکی و پَلگاریئے سامان ببنت.
انّون من مردمانی وشنۆدیا لۆٹگا آن یا هُدائے؟ من مردمانی وشّ کنگئے جُهدا نه‌آن. اگن من اَنگت مردمانی وشّ کنگئے جُهدا بوتێنان، مَسیهئے هِزمتکارے نه‌اَتان.
وشّێن مِستاگئے جارا پمێشکا جنَگا اێن که هُدایا مارا چَکّاستگ و دیستگی که ما اے کارئے لاهک اێن. ما مردمانی وشّ کنگئے جُهدا نه‌اێن، هُدائے وشّ کنگئے جُهدا اێن، هما هُدا که مئے دلانَ چکّاسیت.
براتان! ما چه شما دَزبندیَ کنێن، هما که تَمبَل و جاندُزّ اَنت، آیان سرپد بکنێت، هما که دلپرۆش اَنت، آیان دلبڈّی بدئیێت، هما که نزۆر اَنت، آیان کُمکّ بکنێت و سجّهێنانی برداشتا بکنێت.
بَهتاور هما اِنت که وتی آزمائِش و چَکّاسان مُهرَ اۆشتیت. پرچا که وهدے آ چه چَکّاسان سربلندَ بیت، زِندمانئے هما تاج آییا رسیت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان واده کرتگ.
