12 من پمێشکا سَکّی و سۆری سگّگا آن، بله شرمندگ نه‌آن چێا که زانان من کئیی سرا ایمان آورتگ و دلجم آن که آییا اے واک و توان هست که تان وتی آیگئے رۆچا هما امانتئے نگهپانیا بکنت که منا داتگی.
پرچا که چه ایسّائے وشّێن مِستاگا پَشل و شرمندگ نه‌آن، اے په هر هما کَسئے رَکّێنگا هُدائے زۆر و توان اِنت که باورَ کنت، ائولا په یَهودیان و رندا په دَرکئومان.
من گۆن مزنێن دلجمیے اُمێتَ کنان که هچّ پئیما پَشَل و شَرمندگ کنگ مبان و نون هم مُدامیگێن ڈئولا دِلێر ببان و منی جسم و جانئے تها مَسیها شان و شئوکت برسیت، تُرے زندگ بمانان یا بمِران.
تهنا اے چیزّ نه، وتی هُداوندێن ایسّا مَسیهئے پَجّاه آرگئے گَنجئے دێما، من هر چیزّا تاوانے سرپدَ بان، چێا که من په هماییئیگی اے سجّهێن یله داتنت. من اِشان بَسّ گَند و گَسَڑ سرپدَ بان که منی کَٹّ تهنا مَسیه ببیت و
او تیموتاووس! هرچے که تئیی اَمانت کنگ بوتگ، آییئے نگهپانیا بکن. وتا چه بے سر و پادێن گَپّان که گۆن هُدایا هچّ سر و کارِش نێست، دور بدار و وتا چه هما درۆگێن تالیمان هم دور بدار که په ردی زانتئے نام دئیگ بوتگ‌اَنت.
گڑا مئے هُداوندئے بارئوا شاهدی دئیگا لَجّ مکن. منی هالتئے سرا هم شرمندگ مبئے که من په هُداوندئیگی بندیگ آن. من په وشّێن مِستاگا اے سکّی و سۆریان که برداشت کنگا آن، تئواِش هم گۆن هُدائے بَکشاتگێن زۆرا برداشت کن.
نون پاکی و پلگاریئے تاج په من اێر اِنت، هما تاج که هُداوند، بزان آدلێن دادرس وتی آیگئے رۆچا منا دنتی، تهنا منا نه، هما سجّهێن مردمان هم دنتی که آییئے زاهر بئیَگئے لۆٹۆک بوتگ‌اَنت.
اے گپّ راست اِنت و منَ لۆٹان که تئو اے تالیمئے سرا زۆر بدئیئے، تانکه هما مردمان که وتی اُمێت گۆن هُدایا بستگ، وتی دلگۆشا گۆن شَرّێن کاران بکننت. اے شَرّێن هبر اَنت و په هرکَسا پائِدَگمَند اَنت.
