11 پمێشکا ما مُدام په شما دْوا کنێن که شمئے زندگی انچُش ببیت که هُدائے گْوانکا بکرزیت. هُدا گۆن وتی زۆر و واکا شمئے نێکێن اِرادهان پوره کنات و هر کارے که شمئے ایمان شمارا پرماییت، آییا سَرجم کنات.
اے گپّا هم دلجم آن که هُدایا هما شرّێن کار که شمئے دل و درونا بُنگێج کرتگ، تان هما وهدا برجاهیَ داریت که سَرجم ببیت، تان هما رۆچا که ایسّا مَسیهَ کئیت.
ما وتی هُداێن پتئے دێما مُدام شمئے باوَرمندی کاران و پُرمِهرێن زهمتان و سَگّ و برداشتا یاتَ کنێن که آیانی سرچمّگ هما اُمێت اِنت که شمارا مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے سرا هست‌اِنت.
نون هُدا، که سجّهێن رهمتانی مالک اِنت و شمارا چه مَسیهئے راها دێم په هما اَبدمانێن شئوکتا گْوانکی جتگ، شمئے کمّێن سکّی و سۆرێئے سگّگا رند، شمارا نۆکسرا توانَ دنت، مُهر و مُهکمَ کنت و پایداری و زۆرَ بَکشیت.
