10 که هُداوند وتی پلگارتگێنانی کرّا کئیت و وتی شان و شئوکتا زاهرَ کنت و سجّهێن باوَرمند آییا گِندنت و اے په آیان اجَب و هئیران کنۆکێن نِدارَگے بیت. شما هم گۆنَ بێت چێا که شما هما شاهدی باور کرت که ما شمارا دات.
چێا که مئے وشّێن مِستاگ هُشکێن گپّے نه‌اَت که شمارا سر بوت، زۆر و واک و پاکێن روهی هم گۆن اَت و مُهکمێن سِتکے هم مان اَتی. شما زانێت که ما گۆن شما چۆن اَتێن و ما په شما چے کرت.
ما شمارا دلبڈّی و دلجمی دات و دزبندی کرت که اَنچێن زندے بگوازێنێت که هُدائے لاهک ببیت، هما هُدا که شمارا تئوارَ کنت که دێم په منی بادشاهی و شان و شئوکتا بیاێت.
ما مُدام هُدائے شُگرا گرێن که وهدے هُدائے هبر شمارا سر بوت، هما هبر که شما چه ما اِشکت، شما مَنّت که انسانی هبرے نه‌اِنت، هُدایی هبرے و اَنچُش اِنت هم. اے هُدائے هبر اِنت که شمئے، بزان باوَرمندانی دلان اَسَر کنگا اِنت.
او براتان! او هُداوندئے دۆستیگێن مردمان! ما باید اِنت په شما مُدام هُدائے شُگرا بگرێن، چێا که هُدایا شمارا چه بِنداتا گچێن کرتگ که شما پاکێن روهئے پاک و پلگار کنۆکێن کارئے برکتا و راستیئے سرا وتی ایمانئے برکتا برَکّێت.
من پمێشکا سَکّی و سۆری سگّگا آن، بله شرمندگ نه‌آن چێا که زانان من کئیی سرا ایمان آورتگ و دلجم آن که آییا اے واک و توان هست که تان وتی آیگئے رۆچا هما امانتئے نگهپانیا بکنت که منا داتگی.
نون پاکی و پلگاریئے تاج په من اێر اِنت، هما تاج که هُداوند، بزان آدلێن دادرس وتی آیگئے رۆچا منا دنتی، تهنا منا نه، هما سجّهێن مردمان هم دنتی که آییئے زاهر بئیَگئے لۆٹۆک بوتگ‌اَنت.
