4 همے پئیما، ماشمارا چه اے چیزّان وتی بێبها و سکّێن مزنێن کئول و واده‌ای داتگ تان گۆن هُدایی زاتا شریکدار ببێت و چه هما تباهیا برَکّێت که دنیایا هست‌اِنت و سِلّێن واهگانی بَر و سَمر اِنت.
هما مردم که وتی جندئے گُنهکارێن سَرشتئے رِدا کِشیت، چه گُنهکارێن تَب و سَرِشتا تباهیَ رُنیت. بله هما که پاکێن روهئے رِدا کِشیت، پاکێن روهئے برکتا اَبدمانێن زندَ رُنیت.
چه ایسّا مَسیهئے هِزمتکار و کاسِد، شَمون پِترُسئے نێمگا، په همایان که چه مئے هُدا و رَکّێنۆک ایسّا مَسیهئے برکتا، هما پئیمێن بێبهاێن باوَرے رَستگِش که مارا رَستگ.
لهتێن مردم گمانَ کنت و گوَشیت که هُداوندا وتی پِر ترّگ و آیگئے کئول و واده مهتل داشتگ، بله چُش نه‌اِنت. راستێن هبر اِش اِنت که هُداوند گۆن شما سبر و اۆپارَ کنت، وهد و مۆهَ دنت که گُنهکار پتئوبه بکننت، چێا که نلۆٹیت کَسّے گار و بێگواه ببیت.
او دُردانگان! انّون ما هُدائے چُکّ اێن، بله اَنگت زانگ نبوتگ که ما چے جۆڑ بئیگی اێن، همینچُکَ زانێن، وهدے آ زاهرَ بیت ما هم هماییئے ڈئولا بێن، پرچا که آ وهدی ما آییا هما پئیما گِندێن که آ هست.
