14 چێا که زانان کمّێن وهدێا رند اے تَمبوا رُکستَ کنان. هُداوندێن ایسّا مَسیها منا چه اے هبرا سهیگ کرتگ.
شَمون‌پِتْرُسا گوَشت: ”او هُداوند! کجا رئوئے؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”اَنچێن جاهے رئوان که تئو انّون گۆن من آتکَ نکنئے. بله رَندترا کائے.“
نونَ زانان، من که هُدائے بادشاهیئے وشّێن مِستاگ په شما آورتگ و رسێنتگ، چه شما هچکَس پدا منا نگندیت.
نون گپّ اِش اِنت که منی هۆن وَه چۆناها رێچگی کربانیگێئے پئیما رێچَگ بئیَگا اِنت و منی رئوگئے وهد آتکگ.
تانکه من وتی جسم و جانئے اے تَمبوا آن، منی هئیالا شرتر همِش اِنت که اے چیزّان شمئے یاتا بیاران و تَهتال بدئیان،
