18 پمێشکا یکدومیا گۆن اے هبران دلبڈّی بدئیێت.
وهدے اے جاوَرَ کاینت و رسنت، گڑا وتی سرا بُرز کنێت و تچکاتچک بۆشتێت که شمئے رَکّێنگئے وهد نزّیکّ اِنت.“
پدا ما که اَنگت زندگ اێن و همدا اێن، چِست کنگ و گۆن آیان هئوار جمبرانی تها آسمانا برگَ بێن که هُداوندا دیدار بکنێن. اے پئیما، مُدام گۆن هُداوندا یکجاهَ بێن.
او براتان! زلورت نه‌اِنت که ما وهد و رۆچانی بارئوا په شما نبشته بکنێن.
پمێشکا یکدومیا دلبڈّی بدئیێت و وتی ایمانئے رُست و رُدۆما یکدگرا کُمکّ بکنێت، اَنچۆ که شما انّون کنگا اێت.
براتان! ما چه شما دَزبندیَ کنێن، هما که تَمبَل و جاندُزّ اَنت، آیان سرپد بکنێت، هما که دلپرۆش اَنت، آیان دلبڈّی بدئیێت، هما که نزۆر اَنت، آیان کُمکّ بکنێت و سجّهێنانی برداشتا بکنێت.
