20 هما اَرواه که گوَستگێن زمانگا ناپرمانی‌اِش کرتگ‌اَت، بزان نوهئے زمانگا که بۆجیگ اَڈّ بئیگا اَت و هُدا گۆن سبر و اۆپار وداریگ اَت، بله کمّێن مردمے، بزان تهنا هشت مردم چه آپئے راها رَکّت.
گُڑا هُدایا گۆن نوها گوَشت: ”من سجّهێن مردُمان تباهَ کنان، چێا که همِشانی سئوَبا زمین چه شِدّتا پُرّ اِنت. من، اِشانی جندا گۆن زمینا هۆر، گار و گمسارَ کنان.
نون هُداوندا گوَشت: ”منی اَرواه تان اَبد اِنسانئے جسم و جانا نمانیت، چێا که اِنسان مِرۆکێن چیزّے و چه یکّ سد و بیست سالا گێشتر اُمرَ نکنت.“
هُداوندا دیست که انسانئے رَدکاری زمینئے سرا سکّ باز اَنت و سجّهێن دل و هئیالِش مُدام گۆن بدیا اِنت و بَسّ.
بله هُداوند چه نوها رَزا اَت.
همے رۆچئے جندا نوه و آییئے چُکّ سام و هام و یاپِت و نوهئے جَن و سئیێن نِشار بۆجیگا پُترتنت.
هُدایا نوه و هما سجّهێن وَکشیێن هئیوان و دَلوَت یات کرتنت که نوهئے همراهیا بۆجیگا اَتنت. هُدایا زمینئے سرا گواتے راه دات و آپ اێر آیان بوت.
گڑا نوه گۆن وتی جَن و چُکّ و نِشاران در آتک.
بله تنک اِنت آ دروازگ و گران اِنت آ راه که زِندئے نێمگا بارت و اے راهئے رئوۆک هم کمّ اَنت.
او منی کسانُکێن رُمب و ٹۆلی! متُرسێت چێا که شمئے آسمانی پتئے رَزا و واهگ همِش اِنت که بادشاهیا شمارا بدنت.
گڑا، همایان که آییئے کُلئو و پئیگام زرت، پاکشۆدی هم کرت و آ رۆچا، کِساس سئے هزار مردم گۆن باوَرمندان هۆر بوت.
گڑا چے؟ هرچُنت هُدایا وتی کَهر و گَزب پێش دارگ و وتی واک و کدرت پَدّر کنگ لۆٹت، بله اَنگت آییئے اِهتیارا اَت، گۆن مزنێن اۆپارے آ مردمان بسگّیت که کَهر و گَزبئے چێرا اَتنت و گار و گُمسار بئیگئے لاهک.
نون که شما گۆن راستیئے رَندگیریا وتا پاک و پَلگار کرتگ و گۆن یکدگرا په‌دِلێن مِهرئے واهند بوتگێت، گڑا په دل و سِتک گۆن یکدومیا مِهر بکنێت.
چێا که وتی باور و ایمانئے مُرادا گِندگا اێت، بزان شمئے جانئے رَکّگ.
مێشانی پئیما گار و سرگردان اتێت، بله نون هماییئے کِرّا پِر ترّتگێت که شمئے اَرواهانی شپانک و سَمبالۆک اِنت.
اے، هماییئے روه اَت که بندیگێن اَرواهانی نیاما شت و په آیان جارے جتی،
پمێشکا، آ که گۆن هُدائے رزایا سکّی و سۆریانی تها کپتگ‌اَنت، وتا مئے جۆڑ کنۆکئے سپرده بکننت که وپادار اِنت و نێکێن کار کنان ببنت.
چه کوَهنێن جهانا هم سر نگوَست و هُداناباورانی دنیائے سرا توپّانی آورت و تهنا نوه که راستی و پهرێزکاریئے جار جنۆک اَت، گۆن هپت کَسا رَکّێنتی.
اے هبرا هم مشمۆشێت که مئے هُداوندئے سَبر و اۆپارئے مکسد رَکّێنگ اِنت، اَنچُش که مئے دُردانگێن برات پولُسا گۆن هُدابَکشتگێن هِکمتے په شما نبشتگ.
