ពាក្យលំនាំ
គេបានប្រើនាមរបស់លោកសាំយូអែល ធ្វើជាចំណងជើងរបស់កណ្ឌគម្ពីរនេះ និងកណ្ឌគម្ពីរបន្ទាប់។ ហោរាសាំយូអែល ជាចៅហ្វាយចុងក្រោយដែលព្រះអម្ចាស់ប្រទានមកឲ្យកូនចៅអ៊ីស្រាអែល នៅគ្រាដែលប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គជួបប្រទះទុក្ខលំបាក។ លោកទទួលបន្ទុកបំពេញមុខងារពីរយ៉ាង គឺផ្នែកខាងនយោបាយ និងផ្នែកសាសនា ក្នុងអំឡុងពេលដែលអ៊ីស្រាអែលផ្លាស់ប្តូររបបនយោបាយគ្រប់គ្រងស្រុក (ជំពូក ១-៧)។ កូនចៅអ៊ីស្រាអែលមិនស្កប់ចិត្តនឹងរបបគ្រប់គ្រងពីមុន ដែលមានតែពួកចៅហ្វាយជាមេដឹកនាំក្នុងគ្រាជួបអាសន្ន ដូច្នេះ ពួកគេទាមទារចង់បានរបបរាជានិយម។ ទោះបីលោកសាំយូអែលមិនពេញចិត្តនឹងសំណើរបស់ប្រជាជនក្តី ក៏លោកបានតែងតាំងលោកសូល ជាស្តេចទីមួយឲ្យគ្រប់គ្រងលើកូនចៅអ៊ីស្រាអែល ស្របតាមបញ្ជារបស់ព្រះ (ជំពូក ៨-១០)។ ក្រោយមក ដោយស្តេចសូលបាត់បង់ភក្តីភាពចំពោះព្រះ ព្រះអង្គលែងគាំទ្រស្តេចសូល (ជំពូក ១១-១៥) ហើយព្រះអង្គបានជ្រើសរើសយុវជនដាវីឌឲ្យធ្វើជាស្តេចគ្រប់គ្រងលើប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលជំនួសស្តេចសូល។ មុនដំបូង យុវជនដាវីឌនៅបម្រើស្តេចសូល បន្ទាប់មក ធ្វើជាកូនប្រសារបស់ស្តេច រួចរត់ភៀសខ្លួនចេញឆ្ងាយពីស្តេច ព្រោះស្តេចរកសម្លាប់។ ពីជំពូក ១៦ ដល់ ៣០ រៀបរាប់អំពីការចុះថយរបស់ស្តេចសូល ហើយដាវីឌចេះតែមានកម្លាំងខ្លាំងឡើងៗ។ ចុងបញ្ចប់នៃកណ្ឌគម្ពីរសាំយូអែលទីមួយនេះ មានរៀបរាប់អំពីការសុគតរបស់ស្តេចសូល និងបុត្ររបស់ស្តេច ក្នុងចម្បាំងរវាងអ៊ីស្រាអែល និងភីលីស្ទីន (ជំពូក ៣១)។
កណ្ឌគម្ពីរនេះរំឭកយើងថា មានតែព្រះប៉ុណ្ណោះ ដែលពិតជាព្រះមហាក្សត្រគ្រងរាជ្យលើប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ។ អ្នកដែលអាចគ្រប់គ្រងលើប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះបាន គឺអ្នកដែលទទួលស្គាល់ ហើយយល់ព្រមចុះចូលនឹងអំណាចរបស់ព្រះ។
