เยเรมีย์ 3:25 - พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับ 194025 ให้พวกเรานอนลงในความละอายของพวกเรา, แลให้ความกลัวสะดุ้งได้ปิดคลุมพวกเราไว้, เพราะพวกเราได้ผิดต่อพระยะโฮวาพระเจ้าของพวกเรา, คือพวกเราแลบิดาทั้งปวงของพวกเรา, ตั้งแต่เป็นหนุ่มๆ แห่งพวกเราจนถึงทุกวันนี้, แลไม่ได้ประพฤติตามเสียงตรัสของพระยะโฮวาพระเจ้าของพวกเรา この章を参照その他のバージョンฉบับมาตรฐาน25 ให้เรานอนลงในความอายของเรา และให้ความอัปยศคลุมเราไว้ เพราะเราได้ทำบาปต่อพระยาห์เวห์พระเจ้าของเรา ทั้งตัวเราและบรรพบุรุษของเรา ตั้งแต่เราเป็นอนุชนอยู่จนทุกวันนี้ และเราไม่ได้ฟังพระสุรเสียงแห่งพระยาห์เวห์พระเจ้าของเรา” この章を参照พระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับ KJV25 ให้เรานอนลงจมในความอายของเรา และให้ความอัปยศคลุมเราไว้ เพราะเราได้กระทำบาปต่อพระเยโฮวาห์พระเจ้าของเรา ทั้งตัวเราและบรรพบุรุษของเรา ตั้งแต่เราเป็นอนุชนอยู่จนทุกวันนี้ และเราหาได้เชื่อฟังพระสุรเสียงแห่งพระเยโฮวาห์พระเจ้าของเราไม่” この章を参照พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย25 ให้ข้าพระองค์ทั้งหลายนอนลงด้วยความอับอาย และเอาความอัปยศอดสูคลุมกาย ทั้งข้าพระองค์ทั้งหลายและบรรพบุรุษ ได้ทำบาปต่อพระยาห์เวห์พระเจ้าของข้าพระองค์ทั้งหลาย ตั้งแต่ข้าพระองค์ทั้งหลายยังเยาว์วัยตราบจนบัดนี้ ข้าพระองค์ทั้งหลายไม่ได้เชื่อฟังพระยาห์เวห์พระเจ้าของข้าพระองค์ทั้งหลาย” この章を参照พระคริสตธรรมคัมภีร์: ฉบับอ่านเข้าใจง่าย25 ขอให้เรานอนลงในความอับอายของตัวเอง และปล่อยให้ความอับอายขายหน้าคลุมตัวเราไว้ เพราะว่าเราได้ทำบาปต่อพระยาห์เวห์พระเจ้าของเรา ทั้งเราและบรรพบุรุษของเรา ตั้งแต่เรายังเป็นหนุ่มสาวจนกระทั่งถึงทุกวันนี้ เราไม่ได้เชื่อฟังพระยาห์เวห์พระเจ้าของเราเลย” この章を参照พระคัมภีร์ ฉบับแปลใหม่ (NTV)25 ให้พวกเรานอนลงกับความอับอายของเราเถิด และให้ความอัปยศปกคลุมพวกเรา เพราะพวกเราและบรรพบุรุษของเราได้ทำบาปต่อพระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเรา ตั้งแต่ครั้งโบราณกาลมาจนถึงบัดนี้ และพวกเราไม่ได้เชื่อฟังพระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเรา この章を参照 |
ความบาปของเจ้านั้นเองจะฝึกสอนให้เจ้ากลับเสียใหม่, แลการที่เจ้ากลับหลังเป็นชั่วอีกนั้นจะห้ามปรามตัวเจ้าเอง, เหตุฉะนี้เจ้าจงรู้แลเห็นเถิดว่า, ที่เจ้าได้ละทิ้งพระยะโฮวาพระเจ้าของเจ้านั้น, เป็นการร้ายแลขื่นขมแลความที่กลัวเกรงเราก็ไม่มีในตัวเจ้า, พระยะโฮวาพระเจ้าของพลโยธาทั้งหลายได้ตรัส.
แท้จริงครั้นข้าพเจ้าได้ต้องหันกลับแล้ว, ข้าพเจ้าได้ตั้งใจเสียใหม่, แลครั้นเมื่อข้าพเจ้าต้องสั่งสอนแล้ว, ข้าพเจ้าได้ทุบตีบนขาของข้าพเจ้า, ข้าพเจ้าได้ต้องความละอาย, เออ, แท้จริงข้าพเจ้าได้ตกตะลึงไป, เพราะข้าพเจ้าได้ทนแบกความดูหมิ่นแห่งเวลาหนุ่มของข้าพเจ้า.