2 Ահա հիմա բերանս բաց եմ արել. թող լեզուս իմ բերանում խոսի։
2 Ահա բացեցի բերանս, ու խոսեց լեզուս։
Դրանից հետո Հոբն իր բերանը բաց արեց և իր օրն անիծեց։
Եվ նա, բերանը բացելով, ուսուցանում էր նրանց ու ասում.
Ես պիտի առակով բացեմ բերանս, հին ժամանակի խրթին բաներ պիտի խոսեմ,
(Այլ նույնիսկ թույլ չեմ տվել, որ լեզուս նրա կյանքի դեմ անեծք խնդրելով մեղանչի),
«Սակայն լսի՛ր իմ խոսքը, ո՛վ Հոբ, և իմ բոլոր ասածներին ակա՛նջ դիր։
Խոսքերս սրտիս ուղղությամբ են, և շրթունքներս պարկեշտությամբ պիտի խոսեն, ինչ որ գիտեմ։