2 Ինձ ի՞նչ պետք էր զորությունը նրանց ձեռքերի, որոնց առույգությունը կորել էր։
2 Իմ ինչի՞ն է պետք նրանց ձեռքերի զորությունը։ Նրանց լիությունը վերացավ,
«Բայց հիմա ինձ ծաղրում են տարիքով ինձանից փոքրերը, որոնց հայրերին իմ հոտերի շների հետ էլ չէի ուզենա դնել։
Չքավորությունից և քաղցից ցամաքած՝ գիշեր ժամանակ անապատ էին փախչում, ավերակ և ամայի վայրեր.
Հիշի՛ր քո Արարչին քո երիտասարդության օրերին, քանի դեռ չեն եկել թշվառության օրերը, և չեն հասել այն տարիները, որոնցում ասելու ես. «Դրանց մեջ ես հաճույք չեմ զգում»։