7 Քեզանով որքա՜ն պիտի ուրախանան բոլոր նրանք, Որոնց բնակությունը քեզանից է։
7 Իմ նեղության օրը կանչում եմ քեզ, որովհետև դու լսում ես ինձ։
Սաղմոս Դավթի, երբ նրան հալածեց իր որդի Աբիսողոմը Տե՜ր, լսի՛ր աղոթքս, Քո ճշմարտությամբ ակա՛նջ դիր իմ խնդրանքներին։ Լսի՛ր ինձ քո արդարությամբ
Թշնամին հալածեց հոգիս, կյանքս հողին խոնարհեցրեց Եվ ինձ նստեցրեց խավարում՝ որպես հավերժական մեռյալ։
Դժոխքի ցավերն ինձ պաշարեցին, Եվ մահվան որոգայթներն ինձ հասան։
Եվ ասես փեսա լինի, որ ելնում է առագաստից։ Ցնծում է նա որպես մարզիկ, Որ վազում է իր ճանապարհով։
Անօրեններին պիտի սովորեցնեմ քո ճամփաները, Եվ ամբարիշտները պիտի վերադառնան դեպի քեզ։
Նաև շատ կլինեն ծերության մեջ, Թարմ և փափուկ,
Տե՛ր, նեղության մեջ հիշեցինք քեզ, որովհետև քո տված փոքր նեղությունը խրատ է մեզ համար։
Հովնանն աղոթեց Տիրոջը՝ Աստծուն, կետի փորի մեջ
Նրա քրտինքը հոսում էր արյան կաթիլների նման՝ շիթ-շիթ գետին թափվելով։
Նա էր, որ մարմնի մեջ եղած իր օրերում աղոթքներ և պաղատանքներ էր մատուցում ուժգին գոչումով և արտասուքներով նրան, ով կարող էր փրկել իրեն մահվանից։ Եվ լսելի եղավ իր բարեպաշտության համար։