2 «Եթե մեկը լավ կշռեր իմ սրտմտությունը, ցավերս էլ բարձեր կշեռքի նժարին,
2 «Երանի՜ իմ տրտմությունը լավ կշռվեր, ու միաժամանակ իմ ցավերը կշեռքի մեջ դրվեին։
«Ես էլ գիտեմ, որ ինձ ուղղված հանդիմանությունն ինձնից վեր է, ու նրա ձեռքը ծանրացել է իմ հեծության վրա։
բայց կշռվել եմ արդար կշեռքով, և Տերը գիտի իմ անմեղությունը,
Եվ հիմա, երբ ցավերը քեզ վրա են հասել դու սարսափո՞ւմ ես։
Հոբը պատասխանեց ու ասաց.
Զգայուն մարդու սիրտը զգում է իր հոգու տանջանքը, իսկ ուրախության պահին չի ամբարտավանանում։