17 Գիշերը ոսկորներս են խաշվում. ջղերս են քայքայվել։
17 Գիշերները ոսկորներս ծակվում, ինձ կրծող ցավերը չեն հանգստանում։
Սատանան հեռացավ Տիրոջ առջևից և չար վերքերով ոտից գլուխ հարվածեց Հոբին։
Սաստիկ սևացել է մորթս հիմա, ու ոսկորներս այրվել են տոթից։
թե քնեմ, ասում եմ. “Ե՞րբ ցերեկ կլինի”, արթնանամ՝ դարձյալ թե՝ “Ե՞րբ երեկո կլինի”։ Ցավով եմ լեցուն ես երեկոյից առավոտ։
Ինձ բնակեցրեց դալարագեղ վայրում Եվ հանգստավետ ջրերի մոտ ինձ սնուցեց։
Այն օրը ես հանձնվեցի մինչև առավոտ. ասես առյուծը ջարդել էր իմ բոլոր ոսկորները. ցերեկից գիշեր հանձնված մնացի։
Զգուշացա, և իմ սիրտը զարհուրեց իմ շուրթերի աղոթքների ձայնից. դող մտավ ոսկորներիս մեջ, և փորս ներքուստ խռովվեց։ Կհանգստանամ նեղության օրը, երբ ելնեմ դեպի իմ պանդխտության ժողովուրդը։