17 Անիրավների ծնոտը ջարդում, հափշտակվածը խլում էի ես նրանց ժանիքից։
17 Փշրում էի անիրավի ժանիքը, նրա ատամների որսը խլում։
Ես չեմ վախենա նրանց բյուրավոր զորքերից, Որոնք, շուրջս բոլորած, պաշարել են ինձ։
Չար ծնունդի ատամները սուսեր են, ժանիքները՝ դանակներ՝ երկրի խոնարհներին և խեղճ մարդկանց մաշելու և ուտելու համար։
Նրանք կհաչեն իրենց բերաններով՝ Սուր դրած իրենց շուրթերին։ Բայց ո՞վ պիտի լսի այս,
ես նրան հետապնդում էի, զարկում և նրա երախից կորզում ոչխարը։ Իսկ եթե ինձ վրա էր հարձակվում, բռնում էի նրա կոկորդից, հարվածում ու սպանում նրան։
Տերը չի թողնի մեղավորների գավազանը Արդարների ժառանգության վրա, Որ արդարներն իրենց ձեռքերը Չերկարեն անօրենության։
Ինչպես սատկում է առյուծը, երբ կեր չի լինում. և նրա կորյունները ցրվում են։
Պատերազմով են ոչնչանալու, և թույլն ազատվելու է հզորի ձեռքից։
Ասում էի, թե գուցե տարիքս ծերության հասնի, արմավենու պես երկար ժամանակ կարենամ ապրել։
Դարձյալ կշտամբեց նրան անկողնային հիվանդությամբ, ընդարմացում բերեց նրա բազմակույտ ոսկորներին։