1 «Կորչում եմ հողմավար. կարոտ եմ շիրիմի, բայց դրան չեմ հասնում։
1 «Հոգիս նվաղել է. օրերս կրճատված են. գերեզմանը սպասում է ինձ։
Իմ տարիները հաշվված են արդ. բռնել եմ արդեն անդարձի ուղին»։
Իմ օրերը գարշահոտության մեջ անցան. սրտիս երակներն ամեն պայթեցին։
աղերսում էի իմ կնոջը, պաղատանքներով կանչում էի ես իմ հարճերի որդիներին,
Հոբն այն հարվածներից հետո ապրեց հարյուր յոթանասուն տարի. նա ապրեց երկու հարյուր քառասունութ տարի։ Հոբը տեսավ իր զավակներին, զավակների զավակներին, մինչև չորրորդ սերունդը։
Ի՞նչ զորություն ունեմ, որ իմ կյանքը տևի. ի՞նչ ժամանակ ունեմ, որ իմ հոգին հարատևի։
Եվ կյանքս խոսքից էլ թեթև է. կորել է նա ունայն հույսերում։
Ես հավիտյան վրեժխնդիր չեմ լինելու ձեզնից և ոչ էլ մշտապես բարկանալու եմ ձեզ վրա, քանզի հոգին ինձնից է բխում, և ամեն շունչ ես եմ ստեղծել։