1 «Կորչում եմ հողմավար. կարոտ եմ շիրիմի, բայց դրան չեմ հասնում։
1 «Հոգիս նվաղել է. օրերս կրճատված են. գերեզմանը սպասում է ինձ։
Ես հավիտյան վրեժխնդիր չեմ լինելու ձեզնից և ոչ էլ մշտապես բարկանալու եմ ձեզ վրա, քանզի հոգին ինձնից է բխում, և ամեն շունչ ես եմ ստեղծել։
Հոբն այն հարվածներից հետո ապրեց հարյուր յոթանասուն տարի. նա ապրեց երկու հարյուր քառասունութ տարի։ Հոբը տեսավ իր զավակներին, զավակների զավակներին, մինչև չորրորդ սերունդը։
աղերսում էի իմ կնոջը, պաղատանքներով կանչում էի ես իմ հարճերի որդիներին,
Ի՞նչ զորություն ունեմ, որ իմ կյանքը տևի. ի՞նչ ժամանակ ունեմ, որ իմ հոգին հարատևի։
Եվ կյանքս խոսքից էլ թեթև է. կորել է նա ունայն հույսերում։
Իմ տարիները հաշվված են արդ. բռնել եմ արդեն անդարձի ուղին»։
Իմ օրերը գարշահոտության մեջ անցան. սրտիս երակներն ամեն պայթեցին։