20 միտքս եկան միայն դառնությունն ու բարկությունը, հոգիս մեջս վհատվեց.
20 Հիշում է իմ հոգին և ընկճվում է իմ ներսում։
Դու ինքդ ես իմ թագավորը և իմ Աստվածը, Որ տնօրինեցիր Հակոբի փրկությունները։
Հենց որ հիշում եմ, տագնապում եմ, քանզի ցավերն են պատել մարմինս։
Նա ամպերով պարուրեց երկինքը Եվ անձրև պատրաստեց երկրի համար, Խոտ բուսեցրեց լեռների վրա, Կանաչություն՝ մարդկանց ծառայելու համար։