12 خ مَانَاينِّي آي اَيثْمَا، ئِتْخصَّا-يَانغ أَ نݣّ لْوَاجِب، وَلَكِن مَاشِي حمَا أَ نݣّ اَرَّاي إِ طَّبِيعَا ثَعفَّانْت نّغ.
غْفَر-اَنغ ڒْمُعْصِيَاث نّغ إِ نشِّين، مَامّش نْسمّح إِ يِنِّي إِي كِذْنغ يخطَّان.
ثُمَّا مڒَا يزدّغ ذَايْوم اَرُّوْح ن أَربِّـي إِي د يسكَّرن عِيْسَى زِي ڒْموْث، أَتَاف ونِّي إِي د يسكَّرن عِيْسَى زِي ڒْموْث اَذَايْوم د يَارّ ثُوْذَارْث ؤُڒَا ذِي دَّات نْوم يفنَّان يعْنِي س اَرُّوْح نّس إِي ذَايْوم يزدّْغن.
لِأَنَّا كنِّيو مڒَا تݣّم اَرَّاي إِ طَّبِيعَا ثَعفَّانْت نْوم، أَذ تمّْثم. مڒَا ثْنقّم ڒفْعَاير ن دَّات نْوم س اَرُّوْح ن أَربِّـي، أَذ تدَّرم.