31 إِذن، مَا أَ نسْبطّڒ شَّرِيعَا س لإِيمَان-أَ؟ عمَّارْص! لَّا، نشِّين نتْحَامَا شَّرِيعَا.
نش ؤُݣِيغ اَذ سْبطّْڒغ اَرْضَا ن أَربِّـي. شُوْف، مَعْلِيك بْنَاذم يمصْڒَاح اَك أَربِّـي س شَّرِيعَا ن مُوْسَى، أَتَاف يمُّوْث لْمَسِيح خ ڒْبَاطڒ وَاهَا.
وَار تْفكَّرث شَا بلِّي ؤُسِيغ-د بَاش اَذ قْضِيغ خ شَّرِيعَا ن مُوْسَى نِغ خ مِين نَّان لأَنْبِيَا؛ لَّا، وَار د ؤُسِيغ شَا اَخَاسن قْضِيغ، ؤُسِيغ-د بَاش اَذ كمّْڒغ خ وَاوَاڒ نْسن.
أَرِّيغ يخف ينُو اَم يِجّن وَار غَارس ثدْجِي شَا شَّرِيعَا ن مُوْسَى غَار يِنِّي وَار غَارْسن ثدْجِي شَا شَّرِيعَا ن مُوْسَى بَاش اَتَاف اَثن ربْحغ (وَاخَّا نش وَار دْجِيغ شَا بْڒَا شَّرِيعَا ن أَربِّـي، ثْحكّم خَافِي شَّرِيعَا ن لْمَسِيح).
لِأَنَّا لْمَسِيح ذَايس ذِي نتَّا إِي ثْكمّڒ شَّرِيعَا حمَا مَارَّا وِي زَّايس غَا يَامْنن اَذ يمصْڒَاح اَك أَربِّـي.
بَاش اَذ يتْوَاكمّڒ مِين ثْخس زَّاينغ شَّرِيعَا ن مُوْسَى. نشِّين، يعْنِي ذ يِنِّي إِݣ يݣُّوْرن ذݣ وبْرِيذ ن اَرُّوْح، وَار نْتݣّ اَرَّاي إِ نّفْس نّغ.
عْلَاحْسَاب شَّرِيعَا ن مُوْسَى نتَّاث س يِيخف نّس، نش مُّوْثغ زَعْمَا إِ ڒحْكَام ن شَّرِيعَا-يَا خَافِي بَاش اَذ دَّرغ إِ أَربِّـي وَاهَا.
تْشكَّرغ أَربِّـي عْلَاحْسَاب سِيذِيثْنغ عِيْسَى لْمَسِيح! س مَانَايَا ذِي ڒَعْقڒ ينُو نش ذ يسْمغ ن شَّرِيعَا ن أَربِّـي، نش ذِي دَّات ينُو ذ يسْمغ ن طَّبِيعَا ن ڒْمُعْصِيّث.
لِأَنَّا ذِي نّفْس ينُو نش فَرْحغ س شَّرِيعَا ن أَربِّـي،
مَعْلِيك اَذ وَارْثن يِنِّي يذفَّارن شَّرِيعَا، أَتَاف لإِيمَان-أَ وَالُو، أَتَاف ڒْعَهذ-أَ يخْوَا.
عمَّارْص! ڒَاحقَّاش أَربِّـي يقّار لْحَقِيقَا وَاخَّا يوْذَان مَارَّا سْخرِّيقن. مَامّش يقَّار لْكِتَاب: <أَوَاڒن نّش اَذ يڒِين صحَّان، شك اَذ تْربْحذ خْمِي غَا تْوَاحكْمذ.>
أَقَا قَّارغ-اَوم: مڒَا وَار ثتْطِيْعِيم شَا إِ مِين يقَّار أَربِّـي كْتَار زِي مِين تݣّن يمْسڒْمَاذن ن شَّرِيعَا ذ ڒْحِزب ن يفَرِّيسِيْين، أَتَاف عمَّارْص اَذ تَاذْفم ڒْمُلْك وجنَّا.
ئِنْدق-د عِيْسَى ينَّا-ٱس: "غِير قْبڒ ڒخُّو، ذ مَانَايَا إِݣ يدْجَان نِيشَان حمَا اَذ يكمّڒ مَارَّا مِين يخس سِيذِي أَربِّـي." أُوشَا يقْبڒ يَحْيَى.
أَذ د يَاس نتَّا س يِيخف نّس اَذ ينغ يخمَّاسن نِّي مَارَّا، أَذ يجّ اَمَرْجع نِّي وضِيڒ إِ ينّغْنِي." وَامِي سْڒِين إِ مَانَايَا نَّان: "أَربِّـي يسْتَر!"
ثْنصّْحذ يِنِّي وَار يسِّينن، ثْسڒْمَاذذ يمزيَانن، لِأَنَّا غَارك ذِي شَّرِيعَا ن مُوْسَى مَارَّا ثُوْسْنَا ذ لْحَقِيقَا.
لَّا، عمَّارْص! مَعْلِيك اَمنِّي، مَامّش غَا يݣّ أَربِّـي اَذ يحَاسب دُّنشْت-أَ؟