3 لِأَنَّا لْحُكَّام وَار سِّݣّْوِيذن شَا ونِّي يتݣّن ڒْخِير، سَّݣّْوَاذن ونِّي يتݣّن شَّرّْ. مڒَا ثخْسذ وَار تݣّْوْذذ شَا زِي ڒْمخْزن، تݣّ ڒْخِير اَخَاك يَرْضَا.
خ مَانَايَا وِي يتْعَارَّاضن إِ ڒْمخْزن، ئِتْعَارَّاض إِ مِين يݣَّا أَربِّـي. أُو يِنِّي ذَاسن يتْعَارَّاضن اَذ تْوَاعَاقْبن.
أَقَا نتَّا ذ اَخدَّام ن أَربِّـي اَش ينْفع. وَلَكِن مڒَا تݣّذ شَّرّْ ݣّْوذ زَّايس، وَار ييْسِي شَا سِّيف بْڒَا سَّبَاب. نتَّا ذ اَخدَّام ن أَربِّـي يتخدْجَاس يتْعَاقَاب ونِّي يتݣّن شَّرّْ.