32 صَافِي نْيَان ذِي ثْغَرَّابُوت يرْسَا اَرِّيح نِّي.
ݣّْوْذن اَطَّاس نَّان إِ وَايَاوْيَا: "مِين يعْنَا وَانِيتَان؟ ؤُڒَا ذ اَرِّيح ذ ڒبْحَر تْطَاعَان-اَس!"
أُوْشَا قبْڒن-ث س ڒْخَاضَر نْسن اَذ يَاڒِي ذِي ثْغَرَّابُوْت. ڒخْدّنِّي ثَغَرَّابُوْت ثُوْوض غَار ڒْبَرّ مَانِي تُوْغَا ݣِّين اَذ رَاحن.
ئِنْيَا اَكِذْسن ذِي ثْغَرَّابُوت، يرْسَا اَرِّيح. تْعجّْبن اَطَّاس ذِي نّفْس نْسن
ڒخْدّنِّي يُوْشَا-ٱس عِيْسَى فُوْس نّس يطّف-يث ينَّا-ٱس: "لْإِيمَان نّش ذ وقْلِيل وَاهَا، مَايمِّي إِي ذَايِي ثْشكّذ؟"
أُوشَا سجّْذن-اَس يِنِّي يدْجَان ذِي ثْغَرَّابُوْت نَّان: "ذ صَّح، شك ذ مِّيس ن أَربِّـي!"