29 أَذ د تَاس يجّن ن ڒْوقْث اَذَايس ينِين: سَّعْذ نْسنْت ن ثِنِّي وَار يزمَّرن شَا اَذ اَرْونْت ذ ثِنِّي عمَّارْص وَار ؤُرِيونْت شَا ذ ثِنِّي عَمَّارْص وَار سُّوْطْضنْت شَا.
يَا تَمَارَا خ ثمْغَارِين إِي غَا يِيڒِين س يعدِّيسن ذݣ وُوْسَّان نِّي، ذ ثِنِّي إِي يسُّوْطُوْضن!
وَامِي تُوْغَا يسَّاوَاڒ خ مَانَايَا، ئِجّن ن ثمْغَارْث ثْڒَاغَا ذِي ڒْوسْط ن ڒْغَاشِي ثنَّا: "سَّعْذ ن ثمْغَارْث نِّي إِي شك د يُوْرْون، ثنِّي إِي ش يسُّوْطْضن."
ئِنقْڒب-د غَارْسنْت عِيْسَى ينَّا-ٱسنْت: "آي يسِّيس ن لْقُدْس وَار خَافِي تْرُونْت شَا، رُوْنْت خ يِيخف نْكنْت ذ ثَارْوَا نْكنْت.