37 كَّرن ثْنَاين نِّي ن يمحْضَارن وَامِي ذَاس سْڒِين يسَّاوَاڒ خ عِيْسَى، ذْفَارن-ث.
وَامِي يُوْفَا عِيْسَى يعْذُو سّنِّي ينَّا-ٱسن: "خْزَرم، ذ وِين ذ يزْمَار إي د يسّكّ أَربِّـي."
ئِنقْڒب عِيْسَى غَار ذفَّار يُوْفِي-ثن ذفَّارن-ث-يذ ينَّا-ٱسن: "مِين تْرزُّوم؟" نَّان-اَس: "آ رَاڤِي، مَانِي تِيڒِيذ؟" (أَوَاڒ-أَ رَاڤِي يخس اَذ يِينِي لْمُعَلِّم.)
ثِيوشَّا نّس عِيْسَى يخس اَذ يرَاح غَار ثْمُوْرْث ن لْجَالِيل. ئِرُوْح يُوْفَا يجّن قَّارن-اَس فِيلِيپَّـاس ينَّا-ٱس: "ذْفَار-اَيِي-د!"
فَلِهَذَا، لإِيمَان يتَاس-د زِي مِين نتْسْڒَا، أُو مِين نْتسْڒَا نتَّا ذ اَوَاڒ ن لْمَسِيح.
وَار تجَّاث شَا اَذ د يفّغ زݣ وقمُّوْم نْوم شَان وَاوَاڒ ذ اَعفَّان. لَّا، أَذ د يفّغ زَّايس غِير اَوَاڒ اَصبْحَان ونِّي يتْشجَّاعن ذ ونِّي يتْحلَّالن بَاش اَزَّايس سْنفْعن يِنِّي ذَاس يتسْڒَان.
أَرُّوْح ذ ثْسْڒِيث قَّارن: "أَرَاح-د!" ونِّي يتْسْڒَان اَذ يِينِي: "أَرَاح-د!" ونِّي يفُوْذن اَذ د يَاس، ونِّي يرزُّون اَمَان ن ثُوْذَارْث اَذ يسو بَاطڒ!