18 خ مَانَايَا تُوْغَا وَاخَّا ذ ڒْعَهذ اَمزْوَارُو وَار يصدْجح شَا حتَّا وَامِي ؤُزّْڒن يذَامّن.
مڒَا اَمنِّي، مشْحَاڒ إِي ذَانغ غَا سِّيصْفَان يذَامّن ن لْمَسِيح كْتَار! نتَّا يرُوْح س أَرُّوْح نِّي يتْدُوْمَان إِ ڒبْدَا يقدّم يخف نّس بْڒَا ڒْعِيب إِ أَربِّـي، ئِذَامّن نّس اَذَانغ سِّيصْفَان ضَّمِير نّغ زِي سَّايِأَث بَاش أَ نعْبذ أَربِّـي يدَّرن.
لِأَنَّا لْوَصِيَا وَار ثْصدْجح شَا إِلَّا مڒَا يمُّوْث بَاب نّس. مڒَا عَاذ يدَّر بَاب نّس يعْنِي ونِّي إِي ت يُوْرِين اَتَاف وَار ثْصدْجح شَا.
أَقَا نَّبِي مُوْسَى وَامِي يغْرَا كُڒ ڒُوْصِيّث إِ مَارَّا شَّعْب، ثُمَّا ييْسِي يذَامّن ن ئِينْدُوْزن ذ يغَايْذن يخلّط-يثن اَك وَامَان، ثُمَّا يرُوْشّ زَّايْسن لْكِتَاب س يِيخف نّس ذ مَارَّا شَّعْب س ثَاضُوْفْث ثَزݣّْوَاغْث ذ وزُوْي.
أُو ذ صَّح عْلَاحْسَاب شَّرِيعَا ن مُوْسَى عْڒَاين مَارَّا ثِمسْڒَايِين اَذ تْوَاسِّيصْفَانْت س يذَامّن. أُو بْڒَا مَا ٱذ اَزّْڒن يذَامّن اَتَاف ڒْمُعْصِيَاث وَار تْوَاغْفِيرنْت شَا.