Ban jɨga gusi ka-aye-cay-tɨbayi ga sɨbɨ le bɨ wayge te wɔyɛ kuŋ gaŋ. Ban yen̰ Pɨyɛr ye hɨn̰: «Tɨwa pɨna kalɨn̰ ma kɨŋ ɓala sɔmɛ dan̰ cɨndɨgɨŋ danaŋ naŋ ga?
Ama hɨn̰ gɨ guyɔŋ le na ɨrɨm kuduroy ya hɨn̰: “Ba-ƴaanɨ kɨya jɨga haw kɛ naŋ.” Ma na aya te dɔɔ dɔɔ bɨ, sɔ cɛrɛ kɔyɛ bɨ, ban na baa cay kamdi gɔyɔŋ ga ban̰aŋ dan̰ ga kandɨ tɨgɨdage bɨ na,
Kɨŋ sol tɨwa di na ba somɨn̰gɨŋ nee nɔm: Na tɨwa di kɨŋ kɨya son̰ te kuŋ gaŋ ɨni. Kɨya wa haw kɛ na, pɔɗɛ mɨnde danana ɗɨn̰ wɔlɛ gɨ na ba an̰ kuduroyna bɨn̰ Jesu.
Kɨya wa hɨnga nɔm ga ungo sɨɗɨgɨ toyge daa le, kɨya bɨləŋ na kɨɗɨn̰ ga asɨn̰. Na toy di hɨn̰ wo̰ ma kan yege hɨn̰: «Sa cay kuŋ gaŋ, ji ba wɔyɛ kuŋ le, Sa daa duroy kalaŋ ga madɨrdaŋ gaŋ, Ɨni na, Kɨris kɨya asɨn̰e can̰.»