Ասեմ, որ հանգստանամ, շրթունքներս բաց անեմ ու պատասխանեմ։
Շրթներս բաց անելով՝ խոսելու եմ, որ հանգստանամ.
Ինձ մոտ լո՛ւռ մնացեք, որ ես խոսեմ, և ինչ որ լինի, ինձ վրա՛ թող գա։
Ո՞վ է, որ ինձ հետ կվիճի, որովհետև այն ժամանակ պիտի լռեի ու մեռնեի։
«Դրա մասին իմ խորհրդածություններն ինձ պատասխանել են տալիս, և այդ պատճառով խռովահույզ մտածումներս շտապեցնում են։
Համբերո՛ղ եղեք, որ ես խոսեմ, ու իմ խոսելուց հետո՛ ծաղրեցեք։
Ահա որովայնս չբացված գինու է նման, նոր տիկերի պես, որ պատռվելու վրա են։
Ոչ ոքի երեսպաշտություն չանեմ, ոչ մեկի չշողոքորթեմ։
«Եթե մեկը փորձի քեզ մի խոսք ասել, կսրտնեղե՞ս. բայց ո՞վ կարող է իրեն զսպել, որ չխոսի։