Մեկը մեռնում է իր առույգության մեջ՝ բոլորովին ապահով ու հանգիստ.
Նույնիսկ ամենաբարեկեցիկն ու հաջողակը, այնպիսին անգամ կմեռնի՝ սաստիկ անզգամ լինելով։
Նրա ոսկորները երիտասարդական կորովով լիքն էլ լինեն, դարձյալ նրա հետ հողի մեջ պիտի պառկեն։
Նրանք իրենց օրերը ճոխության մեջ են անցկացնում և հանգիստ գերեզման կիջնեն։
Որովհետև եթե մեռնեի, հիմա պառկած կլինեի, կհանգչեի ու կքնեի, հետևաբար հանգիստ կլինեի.
Որովհետև նա իր մեռնելու ժամանակ ոչ մի բան չի տանելու իր հետ. նրա փառքը չի գնալու նրա հետևից։