«Եթե մեկը լավ կշռեր իմ սրտմտությունը, ցավերս էլ բարձեր կշեռքի նժարին,
«Երանի՜ իմ տրտմությունը լավ կշռվեր, ու միաժամանակ իմ ցավերը կշեռքի մեջ դրվեին։
«Ես էլ գիտեմ, որ ինձ ուղղված հանդիմանությունն ինձնից վեր է, ու նրա ձեռքը ծանրացել է իմ հեծության վրա։
բայց կշռվել եմ արդար կշեռքով, և Տերը գիտի իմ անմեղությունը,
Եվ հիմա, երբ ցավերը քեզ վրա են հասել դու սարսափո՞ւմ ես։
Հոբը պատասխանեց ու ասաց.
Զգայուն մարդու սիրտը զգում է իր հոգու տանջանքը, իսկ ուրախության պահին չի ամբարտավանանում։