Կանգնեց իմ առաջ, բայց չճանաչեցի. տեսա, բայց կերպարանք չկար աչքերիս առաջ, միայն սոսափյուն ու ձայն էի լսում։
Նա կանգնեց, ու ես նրա կերպարանքը չճանաչեցի. իմ առջև մի տեսիլք կար։ Լռություն եղավ, ու ես մի ձայն լսեցի, որ ասում էր.
Երկրաշարժից հետո կրակ կթափվի, սակայն Տերը կրակի մեջ չի լինի։ Կրակից հետո մեղմ օդի ձայն կլինի. Տերն այնտեղ կլինի»։
Մի հողմ դիպավ իմ երեսին. փշաքաղվեցին մազերս ու մարմինն իմ։
Մի՞թե մահկանացուն սուրբ է Տիրոջ առաջ, կամ մարդն իր գործերով անարա՞տ է նրա առաջ,