Կույրին աչք էի և կաղ մարդուն՝ ոտք
Ես կույրին աչքեր էի, կաղին՝ ոտքեր։
Դու շատերին ես խրատել, տկարի ձեռքը հզորացրել,
Մովսեսն ասաց նրան. «Մի՛ լքիր մեզ, մեզ հետ էիր անապատում, առաջնորդի՛ր մեզ անապատում։
կույրերը տեսնում են, կաղերը՝ քայլում, բորոտները՝ մաքրվում, խուլերը՝ լսում, մեռելները՝ հարություն առնում, և աղքատներն ավետարանվում են։