44 Мин, тізең, тіпчем сірерге: ыырҷыларыңа хыныңар, сірерні харғапчатханнарны алғап турыңар, сірерні хырт кӧрчеткеннерге чахсы хылыныңар, сірерні хыйыхтапчатханнарның паза хыйа сӱрчеткеннернің ӱчӱн пазырыңар.
Сірерні сӱрчеткен кізілерні алғаңар. Харғабаңар, че алғапчадыңар.
Чабалға чабалнаң, хырызынысха хырызыныснаң нандырбаңар, че алғас аларға хығыртылғаннарыңны піліп, кізілерні улам алғапчадыңар.
Иисус, тізең, чоохтанған: – Пабам! Пу кізілернің пыроларын таста, ниме итчеткеннерін пілбинчелер нооза. Анаң чааҷылар, ӱлӱске тас тастап, Иисустың кип-азаан ӱлескеннер.
Аны сӧклееннер, ол, тізең, удур тапсабаан. Ол ирееленген, че пірдеезіне хыҷанмаан. Орта Чарғыҷының холына ол прай нимезін пирібіскен.
Стефан, тізең, тізекке тӱзіп, ӧтіг ӱннең хысхырыбысхан: – Хан-пигім! Нандырыға тартпа оларны пу чазых ӱчӱн! Іди тіп, ол тоозыл чӧрібіскен.
Сірерге наа чахығ пирчем: удур-тӧдір хынызыңар. Мин сірерге хынған чіли, сірер дее ідӧк удур-тӧдір хынызыңар.
Кӧріңер, пірдеезі чабалға чабалнаң нандырбазын, пос посха даа, пасхаларына даа чахсы итчедіңер,
Че Павел, тыыда чоохтанып, аны тохтадыбысхан: – Позыңа хомай ниме итпе. Піс прайзыбыс мындабыс.